Zevende en achtste generatie aan het woord
Jan Richard Krepel was de zevende generatie binnen het familiebedrijf en stond vanaf 1984 aan het roer. Zijn zoon Bernhard nam het stokje in 2012 van hem over. Krepel bestaat nu 150 jaar, een mooi moment om met beide heren eens terug te blikken.
Alle voorgaande generaties Krepel woonden en werkten op het Landgoed Klarenbeek, dat geldt ook voor de huidige generatie. Het lijkt bijna vanzelfsprekend…
JR: Vanzelfsprekend is het niet. Ik heb altijd tegen Bernhard gezegd dat hij eerst maar eens de weide wereld in moest gaan. Dat deed hij, maar toch wist hij al vrij jong dat hij een rol wilde spelen in ons familiebedrijf.
B: Ja, dat klopt wel. Ik heb nooit het gevoel gehad dat er van mij verwacht werd dat ik het bedrijf moest overnemen, maar je groeit er in op en dat heb ik altijd leuk gevonden. We gingen bijvoorbeeld altijd met het gezin naar de beurs in Hannover, dat zag ik meer als familie uitje. We plakten er vaak ook een weekend aan vast. Dat maak je dan als kind al mee. Ook ging ik regelmatig mee naar de fabriek en zo nu en dan mee naar een klant. Op de lagere school wist ik al wel dat ik ooit binnen het familiebedrijf wilde werken. De commerciële kant trok me daarin het meest.
JR: Ik was juist in de fabriek te vinden. Ik weet het nog precies. Ik maakte de HBS af en ging in militaire dienst. Toen ik op 31 december uit dienst kwam, startte ik op 2 januari binnen het familiebedrijf. Ik heb daarvoor geen scholing gevolgd, maar leerde in de praktijk. Op de eerste dag achter de machine zat mijn jas vol houtsplinters, waarna ik de stofjas van mijn vader meekreeg. Ik ben echt een doener en was dus vooral veel in de fabriek te vinden, al deed ik wel wat calculatiewerk.
B: Jij was meer de technische man. Ik ben ook wel een doener, maar niet op zo’n manier dat ik aan een machine ga staan. Ik ben veel in de fabriek, maar vooral om te kijken hoe iets gemaakt wordt of om ideeën op te doen. We zijn continu bezig met processen en kwaliteit verder verbeteren.
JR: Vroeger was er veel handwerk. Waar er destijds 25 handelingen nodig waren, zijn dat er nu bijvoorbeeld 6. Het gaat nu allemaal machinaal. Destijds kon men kiezen uit een aantal houtsoorten en modellen. We wisten wat we moesten verpakken. Er werd het een en ander opgemeten en vervolgens maakte je een model dat naar de klant ging. Dat model moest soms wel 3 of 4 keer opnieuw gemaakt worden.
B: Je kunt je er nu bijna niets bij voorstellen, dat is zo arbeidsintensief en tijdrovend geweest. Het gebeurt nu ook nog wel dat je meerdere monsters moet maken, maar je kunt al heel veel tackelen dankzij goede tekeningen en goede designs.
Het ondernemerschap en de wil om te blijven vernieuwen en ontwikkelen zit in het Krepel DNA. Dat zie je ook terug in wat jullie beide hebben neergezet.
JR: Je groeit mee, de wereld om ons heen verandert. Dan moet je gewoon mee om de vraag van klanten te kunnen blijven beantwoorden.
B: Jij hebt meer dan 50 jaar ervaring, ik ben pas 15 jaar bezig. Voor jou was de grootste stap dat je voor de productie van houten verpakkingen een bedrijf in Polen bent gestart. Dat is een hele goede stap geweest voor het familiebedrijf.
JR: In Polen waren ze inventief, nu nog steeds. Dat was een verschil met hoe het destijds in Nederland ging. Hier maakten we goede sigarenkisten, maar als er een ingewikkelde productievraag kwam waren er maar weinig mensen die hier wat mee konden. Terwijl ze in Polen de meest mooie dingen maakten. Dat was echt boven verwachting!
B: Wat ik dan knap vind is dat je in een land komt waar je niets en niemand kent en dan een bedrijf weet te starten. Je hebt een pand nodig, bedrijven, machines. Je moet alles vanaf de grond af aan opbouwen. Als je dan nu ziet dat daar een club vakmensen werkt die alleen maar met houten kisten bezig zijn op een heel hoog niveau vind ik dat echt bewonderenswaardig.
JR: Samen met mijn vrouw ging ik destijds eind oktober naar Polen. Dan kom je in hele oude primitieve bedrijfjes, dan denk je dit is het écht niet! Uiteindelijk belandden we in een klein plaatsje bij een keukenfabriek met kleine machines en met een eigenaar die ook erg handig was, maar van het bedrijf af wilde. We namen zijn bedrijf over en begonnen met 10 mensen, dat werden er binnen 2 jaar al 100.
B: Het grote verschil tussen mijn vader en mij? Mijn vader maakte en ontwikkelde dingen. Vervolgens werd dat verkocht. Dat was hoe het in die tijd ging. Nu kijken we meer naar wat er in de markt gebeurt en wat de doelgroep wil en wat we daar vervolgens op kunnen verzinnen. Echt vanuit de markt kijken dus. Mijn vader werkte meer vanuit de materialen en wat daarvan gemaakt kon worden.
JR: Bernhard is erg goed in contact leggen met mensen, met afnemers. Ik had vroeger contact met 1 of 2 afnemers. Bernhard kent de meeste afnemers en dat is ook belangrijk om klanten aan boord te houden. Dat doet hij erg goed.
Ontwikkelingen blijven elkaar in een razend tempo opvolgen. Er gebeurt dan ook veel in het familiebedrijf.
B: Ieder jaar komen we wel weer met nieuwe dingen. Nieuwe printtechnieken, laktechnieken, noem het maar op! Nu zijn we bijvoorbeeld bezig met mooie verpakkingen waarin hout en karton gecombineerd worden. De laatste jaren hebben we ook nieuwe markten aangeboord. In jouw tijd was wat we produceerden 100% sigarenkisten, dat is nu nog zo’n 25%. Het is ook de bedoeling geweest om niet afhankelijk te zijn van een specifieke markt, maar dat het zo’n vlucht zou nemen hadden we niet verwacht.
JR: En het kwaliteitsniveau is bijzonder hoog. Zelfs de meest simpele kisten krijgen een chique uitstraling. Het mooie aan een familiebedrijf is dat ik alles nu nog van dichtbij meekrijg.
B: Mijn vader is altijd betrokken en in de buurt. Om de maand is er bijvoorbeeld een directieoverleg, waar hij ook bij is. Daar worden bedrijfsresultaten en de grotere plannen en investeringen besproken. Mijn vader heeft veel ervaring, het is prettig om met hem te sparren.
JR: Ja, het is echt een familiebedrijf. Dus je blijft altijd betrokken. Al is het wel een andere tijd! Maar als je ziet wat er nu allemaal mogelijk is…
